پيام كوفي عنان به همايش اصلاحات سازمان ملل در تهران

كوفي عنان تصريح كرد: دستور كار اصلاحات براي ايران همانند ساير كشورها در منطقه شامل منافعي حياتي است و من معتقدم تشريك مساعي عمده اي مي تواند از جانب شما صورت پذيرد.

دبيركل سازمان ملل در ادامه خطاب به برگزار كنندگان در تهران اظهار داشت: به عنوان نكته آغازين اجازه دهيد اهميت فرهنگ صلح و نياز به ايجاد و تقويت آن در هر دو سطح ملي و بين المللي را ياد آور شوم. ما بايد خود و جوامع خود را آموزش دهيم تا ازكليشه بندي هاي يكديگر فراتر رفته و از مقوله بندي هاي ساده انگارانه كه موجب تشديد عدم تفاهم  مي شود و مشكلات جدي فراهم مي كند كه قابل حل نيستند، پرهيز نمائيم. به همين دليل هنگامي كه ايران نخستين بار پيشنهاد گفت و گوي تمدن ها را در سال 1998 ارائه داد، اينجانب قويا از تلاش ها براي ترويج آن به وسيله سازمان ملل متحد، حمايت كردم و كماكان به اين اقدام ادامه خواهم داد.

هر فرهنگ صلحي به وسيله توسل به تروريسم تهديد مي شود، امري كه ايران همانند بسياري از ديگر كشورها تجربه دست اولي از آن داشته است. تروريسم، برخاسته از دين يا ايدئولوژي به خصوصي نبوده و به همين ترتيب هدف آن تنها كشورهايي خاص يا مردمي خاص نيست. همگي ما اهداف بالقوه آن هستيم وحقيقتا بايستي به عنوان جامعه اي بين المللي با اين پديده مقابله كنيم. براي اين اقدام ضروري است درباره اينكه چگونه آن را تعريف كنيم به توافق نظر برسيم و كنوانسيون جامعي كه بر اساس آن همه انواع تروريسم غير قانوني خواهد بود را تصويب كنيم. در حاليكه من كاملا نسبت به حساسيت ها و ملاحظات موجود در اين باره آگاه هستم، معتقدم بايد بتوانيم درباره اينكه حق قانوني مردم براي مقابله با اشغال خارجي نمي تواند و نبايد شامل حق كشتن به عمد يا مثله كردن شهروندان وغيرنظاميان شود، توافق كنيم.

ما همچنين بايد فرهنگ احترام كامل به حقوق بشر ايجاد كنيم. اگرمي خواهيم جايگاه حقوق بشر را آنچنان كه درمنشور ملل متحد براي آن تعيين شده احيا كنيم، نيازمند آغازي نو هستيم. تاسيس شوراي حقوق بشري كه حمايت گسترده اي از سراسر جهان از آن به عمل مي آيد، راه طولاني براي احياي اعتبار تشكيلات حقوق بشر بين المللي در پيش رو دارد.

به نظر من فرهنگ احترام به حقوق بشر بايد شامل قبول مسئوليت در حمايت از جمعيت شهروندان در مقابل نسل كشي، پاكسازي قومي و ساير اين گونه جنايات شنيع باشد. اين مسئوليت در ابتدا و بيشتر از همه متوجه دولت هاي مستقل است. همان گونه كه نياز است جامعه بين المللي از راه ابزار ديپلماتيك، انسان دوستانه و ساير ابزار صلح آميز به دولت ها كمك كند تا اين مسئوليت را انجام دهند. اگر، تنها اگر چنين ابزارهايي ناكام بمانند و به نظر آيد دولتي كاملا ناتوان بوده يا نمي خواهد به مسئوليت خود تن دهد، جامعه بين المللي به عنوان آخرين اقدام بايد بپذيرد كه مسئوليتي مشترك دارد تا اقدامي دسته جمعي از راه شوراي امنيت سازمان ملل انجام گيرد. معتقدم اجلاس سران مناسبتي است كه درآن اين مفهوم مسئوليت براي حمايت و رويكرد پياپي كه با خود همراه دارد را پذيرا شود. هنگامي كه اصولي كه بر اساس آن جامعه بين المللي قصد اقدام نمايد، واضح باشد به نفع تمامي دولت ها خواهد بود. همچنين اين اصول زمينه را براي مداخلات انسان دوستانه يك جانبه به وسيله كشورها يا گروهي از كشورها از بين برده و در نتيجه موجب كاهش اين گونه مداخلات مي گردد.   

بخشي مرتبط كه نياز به توضيح بيشتر دارد، قوانين حاكم بر استفاده از زور به وسيله كشورها است. اجازه دهيد تاكيد كنم هيچ كس پيشنهادي براي تغيير ماده 51 منشورنداده كه حافظ حق مسلم دفاع منفرد و دسته جمعي است چنانچه  حمله مسلحانه عليه يك عضو سازمان ملل صورت پذيرد تا وقتي كه شوراي امنيت اقدامات لازم براي حفظ صلح و امنيت بين المللي به عمل آورد. مي دانم كه اين نكته اي بسيار حساس براي ايرانيان است، زيرا زماني كه ايران در سال 1980 مورد حمله قرار گرفت و ايران براي حق دفاع از خود تنها گذاشته شد، شوراي امنيت در اتخاذ تصميم ناكام ماند.